Χαράλαμπος Μπακιρτζής, 2019

Θέμα της έκθεσης είναι ο μετασχηματισμός των αντικειμένων από την φθορά του χρόνου και η μεταμόρφωση των ανθρώπων. Ξεκινά από τις γυάλινες πλάκες αρνητικών του φωτογράφου της Πάφου, Σπύρου Χαρίτου (1901-1990), συνεχίζει με τις γυάλινες πλάκες και καταλήγει στις γυάλινες πλάκες, οι οποίες στο μεταξύ έχουν διαφοροποιηθεί εις τρόπον ώστε να μην είναι ει μη μόνον επιφανειακά οι γυάλινες πλάκες που ο Σέργης βρήκε στο υπόγειο του Χαρίτου. Ο Σπύρος Χαρίτου γεννήθηκε στην Κισσόνεργα το 1901 και υπήρξε για δεκαετίες ο φωτογράφος της Πάφου αποτυπώντας στο γυαλί πρόσωπα, οικογένειες, φιλικές ομάδες, σκηνές και τοπία. Ο Σέργης έφθασε στο αρχείο του Χαρίτου με σκοπό να αντλήσει από αυτό ένα λεύκωμα αδημοσίευτων φωτογραφιών, μία έκθεση για την καθημερινή ζωή στην Πάφο, όπως έκανε και με το βομβαρδισμένο το 1974 λιμανάκι της. Και τότε στο υπόγειο συνέβη η έκπληξη: Ο ίδιος γράφει: «Ο χρόνος είχε δημιουργήσει τη δική του υπογραφή πάνω στη γυάλινη πλάκα. Η υγρασία του υπογείου είχε εισχωρήσει ανάμεσα στις πλάκες φτιάχνοντας δικούς της φανταστικούς κόσμους. Η φυσική και τυχαία συγκόλληση των πλακών μεταξύ τους» έφερε στην επιφάνεια την παραμόρφωση της πραγματικότητας. Αυτό που προκάλεσε το ενδιαφέρον του Σέργη Χατζηαδάμου είναι ο φυσικός μετασχηματισμός των αντικειμένων, δηλαδή των γυάλινων πλακών, και η τυχαία αλλά οριστική μεταμόρφωση των εικονιζομένων σε αυτές ανθρώπων και η ασάφεια της ταυτότητάς των. Και άλλαξε πορεία: αντί του λευκώματος φωτογραφιών έφθασε στη σημερινή έκθεση. Η συμβολή του Σέργη Χατζηαδάμου είναι ότι εξετίμησε τη φθορά του χρόνου ως είδος εξώκοσμου σχεδίου και αποτύπωση της άπιαστης διάστασής του. Εξετίμησε το παράλογο καθρέφτισμα των μορφών χωρίς να ενδιαφέρει ποιές είναι μπροστά και ποιές είναι πίσω, γοητευμένος από την εσωτερική δόνηση του τυχαίου που συγχέει την αλήθεια με το ψέμα.

Με σαφείς αναφορές σε ένα έντονο στοιχείο ανθρωποκεντρισμού, τα έργα του Χατζηαδάμου επωφελούνται συναισθηματικά το ένα από το άλλο. Είναι διασωθέντα κατάλοιπα από το παρελθόν που τελούν μια πράξη ισορροπίας ανάμεσα στην απατηλή και δυσνόητη φύση της μνήμης και σε νοήματα νοσταλγίας και απώλειας. Παράλληλα, ενεργοποιεί μια κοινωνική διασύνδεση και μια διιστορική προοπτική μεταξύ του θεατή, του περιβάλλοντος χώρου και του εικονιζόμενου ατόμου. Η αρχική εικόνα τώρα μετατρέπεται σε ένα δοχείο ποιητικού και φιλοσοφικού στοχασμού, ταυτόχρονα αγγίζοντας ιδέες που σχετίζονται με την αυτογνωσία και έναν οντολογικό ρεαλισμό.

δρ Κώστας Πράπογλου, 2019 Επιμελητής

Ο Χατζηαδάμος έρχεται σ’ επαφή μ’ ένα σπάνιο όσο και πλούσιο αρχείο εικόνων, το οποίο όμως είναι εντελώς κατεστραμμένο, σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η φθορά των φωτογραφιών από τον χρόνο δημιουργεί νέους συσχετισμούς και εντέλει μια άλλη εικόνα εν σχέσει με την αρχική, την οποία πιθανώς μπορούμε μόνο να μαντέψουμε. Η φυσική και τυχαία συγκόλληση των πλακών μεταξύ τους, που με πολύ προσοχή αποκολλώνται η μία από την άλλη, του δίνει τη δυνατότητα να πειραματιστεί και να αναζητήσει άλλα τεχνάσματα στο σκανάρισμα. Αυτό, εν πρώτοις, αποτελεί το έναυσμα για τον Χατζηαδάμο ώστε να προχωρήσει σε δικές του παρεμβάσεις στις φωτογραφίες, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν μόνο με το τεχνικό μέρος του εγχειρήματος, εφόσον καταλήγουν σε μια ζωγραφική επέμβαση, δηλαδή μια ζωγραφική πράξη η οποία «καταστρέφει» εκ νέου την αρχική κατεστραμμένη εικόνα αποτυπώνοντας μια νέα εκδοχή, όχι πια της φωτογραφίας, αλλά της εικόνας: η φωτογραφία πλέον δεν είναι φωτογραφία· έχει μεταμορφωθεί. Η πρώτη ύλη είναι ένα είδος ερειπίου στο οποίο επιχειρείται μια επέμβαση, όχι ασφαλώς για τον καλλωπισμό του, ίσως ούτε για τη διάσωσή του, αλλά επειδή δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια ζωντανή ύλη που γεννάει ελεύθερους δημιουργικούς συνειρμούς.

Θάνος Σταθόπουλος, 2019 Συγγραφέας